Համո Սահյան

Ես այն եմ եղել, ինչ որ եղել եմ, Չեմ հասել երբեք քո որոնածին, Քո որոնածը աննյութեղեն էր, Իսկ ես` հողեղեն, հողոտ, հողածին: Ես այն եմ եղել, ինչ որ եղել եմ, Իմացիր որ էլ երեսով չտաս, Հանդիպման օրից ես ինձ նեղել եմ, Որ դու աշխարում նեղություն չզգաս: Ես այն եմ եղել, ինչ որ եղել եմ, Լռել եմ, տարել, ներել, համբերել… Եվ թե պատահմամբ ճանփաս շեղել եմ, Քայլերս դարձյալ քեզ մոտ են բերել: Ես այն եմ եղել, ինչ որ եղել եմ, Չեմ հասել երբեք քո որոնածին. Քո որոնածը աննյութեղեն էր, Իսկ ես` հողեղեն, հողոտ, հողածին:

Ա՜խ, նորից «Բարի ճամփա», Ա՜խ նորից «Մնաս բարով»... Մի տեսակ տագնապ կա, որ Չես ասի ոչ մի բառով: Գնում ես, չես էլ ասում, Թե մեկ էլ երբ ես գալու, Եկար էլ, ի՞նչ իմանամ Ո՞ւմ մոտ ես մեղքդ լալու: Ներիր ինձ, դու իմ բարի, Իմ խելոք և իմ համառ, Հարկադիր այս ծիծաղի Եվ թաքուն լացի համար: Գնում ես, էլ ի՞նչ ասեմ, Սովոր եմ, կդիմանամ Թող կուրծքս մի քիչ ցավի, Որ սրտիս տեղն իմանամ: Մի տեսակ տագնապ կա, որ Չես ասի ոչ մի բառով, Ա՜խ, նորից «Բարի ճամփա», Ա՜խ նորից «Մնաս բարով».

Մի բարակ-բարակ թախիծ, Որ բարակ մի ծուխ է, կարծես, Փռվել է տան կտուրին, Կտուրից իջել է պարտեզ Ու եկել, եկել, եկել, Բացել է դուռն ու մտել ներս... Եվ գիտե՞ք ինչ է ասում. - Առանց քեզ մեռած եմ, գիտե՞ս...

Երբ որ նշան են բռնել թիկունքիդ, Քո զգաստությունն էլ իմաստ չունի, Երբ բարձրությամբ են ծառ կոչում ծառին. Բնի հաստությունն էլ իմաստ չունի.... Այս եղած-չեղած, մեղաց աշխարհում Հնում իր ուղին շեղած աշխարհում Իմաստունների թիվն այնքան է շատ, Որ իմաստությունն էլ իմաստ չունի: