წავლენ, აუცილებლად წავლენ შენგან ადამიანები*, როცა იპოვნიან თვის წილ ბედნიერებას, რადგან უბედობის ჟამს შემოკედლებულთ სჭირდებოდი ცარიელი გულის ნუგეშად...

დაგივიწყებენ, უცილობლად დაგივიწყებენ, რადგან ბედნიერებს შენი ადგილი აღარ აქვთ გულში* და არც სურვილი, დარჩე იმ ძარღვად, რომელიც საკუთარ უმწეობას და სასოწარკვეთილობას გაახსნებთ...
გული არ დაგწყდეს, არც დახურო მისი კარები.... ნურც ახალ სტუმარს დახედავ ფეხებზე, რომ მისმა ტალახიანმა ქალამნებმა არ შეგაშინოს. შემოუშვი და დაბანე ფეხები, თორე შენგან წასული ისევ გააბინძურებს ბედნიერებას ...
გამოაძევებნ და ისევ უკან დაგიბრუნდება...უბედობის ჟამს გულში შემოკედლებულთა დარჩენის იმედს, ნუ დაიტოვებ*, ისინი ნებისმიერ წამს გაგცვლიან მცირედ ბედნიერებაზე და წავლენ...ოღონდ კიდევ ერთხელ გაფრთხილებ: მადლი ჰქენი და ფეხები დაბანე, რომ მთელი ცხოვრება არ ირბინონ შენიდან ბედმიერებისკენ და ბედნიერებიდან -შენსკენ, თორე ძალიან გაგიჭიდება..
მადო.