НІНА ШКЛЯРАВА
ВЯСНОВЫ СОЖ
Жаўрук звініць над галавою,
Нібы ў гаі ручэй…
П’яніць паветра чысцінёю
Жывіцаю цячэ.
Густую рунь і голле дрэўцаў
Абмые цёплы дождж,
І, як жывы устрапянецца
Ўсім сваім целам Сож.
Падставіць ён сябе адважна
Пад вусны жвавых хваль,
Забыўшы нораў учарашні,
І плыннасць іх, на жаль…
Заб’ецца ў жарсці Сож, і бераг
Спаймае лёгкі брыз.
І можна верыць і не верыць,
Ды ўсё ж, нібы сюрпрыз,
Тут міма кацер праплывае
І хвалі ўсе за ім.
І толькі рэха гуд над гаем,
Ды кропель мокры дым.
Ніна Шклярава
* * *
Я кнігу раскрыю,
Нібы аканіцы,
І буду няспешна
На вершы дзівіцца.
Сусвет адкрываць,
Спасцігаць таямніцы,
Ды толькі на сэрцы
Нядобра як быццам.
Нібыта зрываю бінты нечакана
З пазабываных некалі ранаў:
Крывавяць журбота,
Турбота і крыўда.
Ды клёкат бусліны
Пачуўся нібыта…
У сплецішчы промняў
Вільчак не здаецца —
Трымае буслянку.
Бусліха смяецца,
А бусел гартае
Нябёсы над хатай,
Вясёлку у дзюбе
Нясе буслянятам.
І я выбягаю імкліва на ганак,
Які расчыніў аканіцы у ранак.
Лупацяцца шыбы
На сонца над гаем,
І песня бусла
Нада мною лунае!
НІНА ШКЛЯРАВА
ЛЯ ВЕЧНАГА АГНЮ
Зараслі ля Вечнага агню
Зямля — кветкамі,
Камень — імёнамі.
Прывяду сюды дачку сваю,
Што ў мяне і ў жыццейка ўлюбёная.
Хай паслухае журбу агню
І пагладзіць літары далонямі.
ШЧАСЦЕ
Калі пакрыўдзяць словам,
зганьбяць плёткай,
Бягу паслухаць, як дачка смяецца.
І боль знікае нечакана лёгка
Ад шчасця, а яно дачкой завецца.
Калі над светам цень вайны шалее,
Дачушку прыгарну сваю да сэрца.
Трывога узнікае і мацнее,
Бо шчасце — мімалётнае, як вецер…
Калі яна глядзіць вачамі сінімі
І рада гэтак усяму на свеце,
То мне здаецца, што і зло загіне
Ад шчасця,
а яно завецца — дзеці.