Saraton
kasalligiga chalingan bir yigit bo’lgan
ekan…tuzalmaydigan bemor ekan.U
18 yoshda edi va istalgan vaqtda
hayotdan ko’z yumishi mumkin.U
butun umrini uyda qamalib olganicha onasining g’amxo’rligi ostida
o’tkazardi.U hech qachon ko’chaga
chiqmasdi.Ammo bir kuni uyda
o’tirishdan zerikib, ko’chaga chiqqisi
kelibdi.Onasidan ruxsat olib ko’chaga
chiqibdi. U o’zining ko’p qavatli uyi bo’ylab yurib ketibdi va o’z yo’lida
ko’plab magazinlarni ko’ribdi.U CD
disklar sotiladigan do’kon oldidan
o’tib borar ekan, magazinning old
oynasi orqali ichkariga qarabdi.U
to’xtab shu magazinga kirish uchun orqasiga qaytibdi.U ichkarida
taxminan o’zining yoshidagi bir qizga
ko’zi tushibdi. U
Poyezdga yetolmagach
yigit yugurishdan
töxtadi. "Jin ursin ösha
svetaforni,- hayolidan ötkazardi
u,- ertaroq harakatlanish kerak
edi. Qayerdanam ösha
betayinning mashinasiga
ötirdim!" U asabi tarang holda
ortga ögirildi. Shu vaqtda xuddi
özi kabi poyezd ortidan
afsuslanish bilan qarab qolgan
qizga közi tushdi. Qizning uzun
sochlarini shamol öynab, xafaqon
yuzlariga tushirarkan, yigit undan
közlarini uzolmay qoldi.
Haqiqatda, qarshisida judayam
sohibjamol 21-22 yoshlar
atrofidagi qiz turardi. Qiz ham
yurishdan töxtadi. Uning shaxlo
közlari anchagina olislab ketgan
poyezdga termulgan köyi yig'lab
yuborishga tayyor turardi. Yigitga
qizning bu holati judayam g'alati,
özgac